De tweede stageweek

Maandag 4 April begonnen we de week met Child Care, samen met de Thaise tweedejaars studenten verpleegkunde. We werden verwacht aan de daycare van de universiteit, waar Dr. Natchanan (master in de verpleegkunde) ons rondleidde. De kinderopvang was opgedeeld in drie klassen pr leeftijdscategorie. Klas 1 was voor kindjes vanaf 1 maand tot 1 jaar en 7 maanden, klas 2 bestond uit kinderen vanaf 1 jaar en 8 maanden tot 2 jaar en 7 maanden en de grootste kinderen waren die van 2 jaar en 8 maanden tot 4 jaar, waarna ze naar de kleuterklas gingen. In het kinderopvangcentrum moest er verplicht een verpleegkundige met een bachelor diploma aanwezig zijn per klas, voor de rest mochten er zorgkundigen werken. Het personeel kreeg twee maal per jaar bijles van één van de prof. Pediatrie, die trouwens ook elke dag moest komen kijken of er mogelijks vragen en/of problemen waren. Dr. Natchanan vertelde ons dat er een lange wachtlijst was omdat het centrum erg populair was, maar ze maar beperkt plaats hadden. Ze wilden de kwaliteit van de zorg bewaken door niet teveel kinderen onder de verantwoordelijkheid van één verpleegkundige/zorgkundige te zetten. Net zoals bij ons moesten kinderen met koorts thuisblijven.

De tweedejaars studenten krijgen eerst les over het gezonde kind, waarbij ze op stage gaan in de daycare, en in het volgende semester over het zieke kind, waarna ze stage volgen in de baby clinic. Ze hadden een dansje en liedje voorbereid voor de kinderen. Het eerste optreden ging over de kippen, waarbij ze met de kinderen tot tien eieren telden. Het tweede ging over olifanten, ze speelden een verhaaltje na maar aangezien het in het Thais was kon ik niet zeker weten waarover het ging. Daarna was het tijd om de parameters bij de kinderen te nemen, wat hilarisch was om te zien omdat hij tijdens het spelen gebeurde. De studenten probeerden wanhopig hun toegewezen kind op de weegschaal te krijgen of lang genoeg te doen stilstaan om hun lengte op te meten of naar hun hart te kunnen luisteren. Wij hebben vooral ondersteunend werk gedaan, in het begin hadden een paar kinderen wat bang van ons, maar na een tijdje kwamen ze toch los genoeg om met ons te spelen.
Daarna hebben we bij de jongste kinderen gezeten, hier hebben we ons wat verveeld. Elke student had zijn eigen kind, wij hadden er geen. We probeerden wat samen te spelen maar de kinderen waren weinig geïnteresseerd in ons, de studenten gingen hen toch te slapen leggen. Dus hebben we maar met Dr. Natchanan zitten praten over de verpleegkundige verschillen tussen België en Thailand tot het tijd was om te vertrekken. Ze vertelde ons dat ze ons ging bellen om bij haar thuis te komen, wat we heel leuk zouden vinden, maar als ik eerlijk ben heeft al zoveel man dat tegen ons gezegd en is het er nog nooit van gekomen. Niet erg, ze hebben het waarschijnlijk gewoon te druk, het is gewoon opmerkelijk dat er altijd veel gepland wordt maar er niet veel van komt. Een cultureel verschil? Geen idee, maar ik ben al blij dat ze de moeite doen om vriendelijk te zijn. We voelden ons wel vaak vervelend omdat we soms het gevoel hebben dat we mensen onbewust dwingen om dingen voor ons te doen en te regelen, ook al zeggen we dat we het gerust zelf kunnen en willen doen.

Die dinsdag hebben we in de ochtend ‘les’ gekregen over geestelijke gezondheid. Eigenlijk hebben we meer de les bijgewoond, de Thaise studenten moesten een oefening in goed leiderschap doen door een groepsactiviteit met psychiatrische patiënten (gespeeld door hun collega’s) uit te spelen, waarna ze feedback van hun docent en medestudenten kregen. Zeer vergelijkbaar met wat wij in België oefenen. We konden niet meedoen omdat het in het Thais was, de docent heeft wel wat uitleg gegeven wat er gebeurde en waarom ze deze oefening moesten doen. Ik vond dat de studenten het wel goed deden, de meesten die aan de beurt kwamen om groepsleider te zijn leken goed voorbereid te zijn.

In de namiddag was ajaan (= leerkracht) Chanandchidadussadee zo lief geweest om voor ons tijd te maken om ons hechtingen aan te leren. We hadden te horen gekregen dat de verpleegkundigen hier hechtingen mogen zetten en aangezien wij ze alleen maar uit mogen doen, wilden we dit natuurlijk ook eens proberen! Ze had een stuk varken gekocht en we mochten een lokaaltje in hun skillslab gebruiken. Het skillslab was groter dan dat van ons (zoals zoveel dingen hier) en het materiaal dat we zagen leek op dat van ons! We hadden dezelfde armen met nepbloed om infusen te prikken en de oefenpoppen keken ook even eng. Ze leken wel minder op Michael Jackson dan die van ons, wat ik niet erg vond.
De hechtingen doen was moeilijker dan het er uit zag. De eerste keer was een ramp voor ons allemaal, als het varken nog had geleefd zou het echt lelijke littekens hebben! De tweede keer ging al wat vlotter, ik herkende de steken van hoe de chirurgen het bij ons deden. Voelde mij wel professioneel hierbij! “Gelijk nen echte” ;)

Woensdag was het een Thaise vakantiedag, dus hebben we wat uitgeslapen en voor het school gewerkt. We wilden in de gigantische bibliotheek gaan zitten (zeven verdiepen!), maar die was spijtig genoeg dicht. Verder niet echt iets speciaal gedaan.

Donderdag en vrijdag zijn we naar een centrum voor Thaise traditionele geneeskunde geweest. We hebben een rondleiding gekregen door het gebouw, er was een winkel met natuurlijke medicijnen en een massageruimte. De verpleegkundige vertelde ons dat de dokters mensen doorverwezen naar hun centrum als ze dachten dat ze er baat bij hadden. De meeste medicatie die je er kon krijgen was zonder voorschrift, we werden er ook op gewezen dat het meeste ook geen vervanging van voorgeschreven medicatie was. Het was eerder bedoeld als ondersteuning van medicatie (bvb bij diabetici) of als preventie (bvb thee die de cholesterol verlaagt).
Daarna gingen we zelf een zalf maken, van een wortel die familie was van gember. Er lag een grote hoop op een tapijt in een kamer apart en de dame die ons de rondleiding had gegeven vertelde al lachend dat we die hele berg moesten schillen en snijden voordat we konden gaan eten. Ik al lachen, die was goed zot zeker, dat duurt uren!
Dus twee uur later zaten we daar nog altijd gember te snijden. Er kwam dan toch een einde aan de berg, door wat te babbelen ging het wel goed vooruit. Het had wel iets kalmerend, een beetje bezigheidstherapie. De dames die ons hielpen zeiden dat Alien net een echt Thais dametje was, zo verfijnt was ze bezig! We hadden het over onze tattoos, de leerkracht vertelde ons “Thai students don’t have tattoos” maar de onze vond ze wel mooi. Inderdaad, nog geen enkele student met een tekening er op gezien, buiten de universiteit waren er genoeg. Mannen op het strand gezien met full body suits, vrouwen met “Beer <3” op hun schouder (en wij Belgen zeggen verzot te zijn op ons bier!). Voor te zwemmen dragen de vrouwen hier trouwens allemaal T-shirts en shorts, bikini’s of badpakken wordt hier wel verkocht maar ik heb hier in Bang Saen nog niemand mee zien lopen. Wij gaan maar gewoon in onze bikini’s op het strand, anders worden we echt nooit bruin! In het begin wat ongemakkelijk omdat we echt de enigste zijn en ze nogal durven staren, maar het kan me nu niet meer zoveel schelen, ik wil zonnen! In tegenstelling tot de Thaise bevolking, het is hier moeilijk om een zonnecreme te vinden zonder whitening in. Het is hier de mode om zo wit mogelijk te zien, super raar voor ons. Vaak komen ze eens aan ons velletje voelen met de woorden ‘beautiful’, wat een ego boost. Eindelijk komt mijn vampierenvel ten goede, maar ik vind wat gezond bruin toch mooier als mijn melkwit, wat ze hier ook zeggen.

Na het gember snijden zijn we gaan eten en kregen we een Thaise massage voor ongeveer 400 Baht, dat is een beetje meer als 10 euro! Ik heb er erg van genoten, voelde mij er na zoals een elastiekje, zo lekker los en licht. Alien heeft er minder van genoten, in het midden van de massage hoorde ik de dames naar haar toegaan om te vragen of ze oké was. “Nooit niemeer!” Maar ze heeft het toch maar uitgezeten. Twee uur afzien, ik had het haar niet nagedaan.
Vrijdag in de namiddag zijn we vertrokken naar Bangkok met een busje. We moesten voor vijf personen betalen omdat we zoveel bagage bijhadden dat het op een plaats moet, wat ik snap omdat het één persoon minder is dat ze kunnen meenemen en dus minder inkomsten zou zijn. We kwamen na langer als twee uur rijden aan bij het Victory Monument in centrum Bangkok. We waren nog niet geparkeerd en de mensen waren al aan het duwen en trekken om in het busje te geraken. Geluk bij ongeluk dat we een erg ‘boertige’ (perfecte benaming van Anna) chauffeur hadden die iedereen achteruit roepte. Hup, hup, de lijnbus op en naar ons guesthouse. Het guesthouse zat vol muggen en mieren, maar de matras was tenminste zacht.

Bangkok en Chiangmai zal voor een andere keer zijn, aangezien deze blog al lang genoeg is! Ik sta wat achter, ik ga proberen een inhaalbeweging te doen. In ieder geval al bedankt om te lezen, hopelijk schept het een goed beeld van ons avontuur!

Groetjes en knuffels!