De eerste stage week

Sawadi ka! De eerste week zit er op en het was een goeike!

Deze maandag was het dan eindelijk zover; we begonnen aan de eerste stageweek! We werden in de ochtend verwacht aan de FON (Faculty Of Nursing) door Miss Rung, de vrouw die ons ook was komen halen aan het vliegveld. Vriendelijk hallo en goeiedag en we stapten de lift in om naar een zeer ‘officieele’ kamer te gaan. Hup, schoenen uit (gelukkig hadden we nog geen zweetvoeten) en binnen aan een lange tafel zitten met Dr. Pornpatt, de internationale coördinator, en nog andere mensen tegenover ons. We waren wat verlegen en zenuwachtig, maar Dr Pornpatt was al goed aan het lachen en praten met ons. We waren al opgelucht dat ze zo goed Engels kon en het niet te serieus was. Miss Rung maakte wat koffie voor ons en we kregen wat te eten in een uitgeholde bamboestengel. Eerst dacht ik “o nee” want het zag er eerlijk gezegd uit alsof het al eens gegeten was. Ik ben nooit echt avontuurlijk geweest op vlak van eten, maar ik had me voorgenomen om hier zoveel mogelijk te proberen. Plus, het leek ma wat onbeleefd om niet eens te proeven. Blij dat ik het gedaan heb! Het was ‘sticky rice’ (een favoriet hier) met kokosmelk en bonen, zeer zoet en lekker.
We kregen een filmpje te zien dat we in België hadden gevonden op de site van de universiteit (met serieuze actiemuziek op de achtergrond, het werkte wel motiverend :p) met informatie over Burapha University in het algemeen. Daarna gaf Dr. Pornpatt nog extra informatie over verpleegkunde hier en deelde ons mee dat we eigenlijk niet veel mochten doen hier. De regulatie in Thailand is erg streng en als je geen Thaise licentie hebt om verpleegkunde uit te voeren hier als buitenlander mag je dat absoluut niet. We hadden dit al te horen gekregen in België, ik vond het spijtig want ik vooral een ‘doener’, ik werk graag en vond het spijtig dat ik hier niet verder zou kunnen werken aan mijn verpleegkundige (technische) vaardigheden. Maar het is nu eenmaal zo en ik dacht dat ik hier in ieder geval veel andere dingen ga leren.

Dinsdag zijn we in ons stagepak (lekker warm!) naar Pantong Hospital gegaan met Dr. Chanandchidadussadee (probeer dat maar eens te onthouden). Ze vertelde ons dat in Thailand drie niveau’s zijn: primair, secundair en tertiair. Pantong Hospital is een primair community ziekenhuis, als de mensen iets mankeren is dit de eerste plek waar ze heen gaan. Als ze hier niet geholpen kunnen worden, werden ze verder gestuurd naar een secundair ziekenhuis en zo verder. Het was geen groot ziekenhuis, maar het zat ’s ochtends al stampvol in de wachtzaal.

Eerst moesten ze langs een loket om hun ziekteverzekering te controleren. Dit werkt ongeveer zoals bij ons, wat ik niet verwacht had, de mensen die werkten moesten een kleine bijdrage betalen en de overheid betaalde de rest, ouderen moesten niets betalen. Ze probeerden er voor te zorgen dat iedereen de zorgen kreeg die ze nodig hadden, het was heel fijn om te zien dat het hier ook een belangrijke waarde was.
Vervolgens moesten ze langs een ‘onthaal’ waar de vitale parameters (bloeddruk, pols, saturatie, temperatuur, etc.) werden genomen en via triage gezien werd hoe ernstig het probleem was en hoe snel ze geholpen moesten worden. Dan moesten ze wachten tot ze naar de dokter mochten langsgaan, die alle informatie al via het elektronisch zorgdossier had gekregen. Daarna konden ze langs de apotheek en als alles in orde was konden ze naar huis. De meeste mensen kwamen ’s ochtends, na de middag was het er opmerkzaam rustiger.

Er was een kleine Emergency Room waar ze mensen opvingen met kleinere problemen. Er was kindje dat in glas was gestapt, een vrouw met buikpijn, een man die door een hond was gebeten en een vaccinatie moest krijgen,… Verder kwamen ook daar de mensen binnen die een antibioticakuur moesten volgen of degenen die bijvoorbeeld elke dag een chronische wonde moesten laten verzorgen. Dr. Chanandchidadussadee had ons verteld dat er zeer weinig dokters in het ziekenhuis waren, zo’n drie voor een heel ziekenhuis. De verpleegkundigen moesten zeer zelfstandig werken. Er werkten ook ambulanciers, een tweejarige opleiding, zij hebben geen licentie en al hun werk moet gecontroleerd worden door de verpleegkundigen die er werken.

Vrijdag zijn we terug geweest om in de ER te kijken hoe er gewerkt werd. Het personeel liet er inderdaad geen gras over groeien, er werd snel heen en weer gelopen. De stagairs van Burapha University die er werkten waren vierdejaars die binnen een paar weken zouden afstuderen.
Woensdag en donderdag zijn we naar het Drug abuse youth center geweest. We waren de eerste buitenlanders die binnen mochten komen kijken. Dr Pornpatt zei dat voorheen de Thaise regering liever hun vuile was niet buiten hing, maar dat ze nu blij was dat ze kon laten zien hoe zij met drugsverslaving omging. Anna en Steven zijn major in de psychiatrische verpleegkunde dus dit lag direct al in hun interesseveld, maar Alien en ik waren ook erg nieuwsgierig en enthousiast.

Het centrum werd geleid door het leger, wat mij eerst al aan een bootcamp deed denken. De militairen begeleiden de patiënten (die de studenten werden genoemd, wat ik mooi vind omdat het positiever klinkt) bij hun proces door middel van cognitieve- en gedragstherapie. Ze focusten op lichamelijke activiteit, educatie en cognitieve trainingen: elke ochtend werd er twee uur gesport, er werden lessen gegeven over hoe het verslaafde brein werkt bijvoorbeeld en er werd geoefend in groep om ‘nee’ te leren zeggen tegen drugs. Ook werd er elke dag een moment uitgenomen om persoonlijk met alle studenten te praten. Deze gesprekken konden over hun gevoelens gaan, over hun verleden of toekomst, wat ze maar wilden. De studenten werden gemotiveerd om open en eerlijk te praten over wat er met hen aan de hand was. Ze werden niet gedwongen om te zeggen dat ze wilden stoppen, als het niet zo was dan was het zo. De verpleegkundigen en militaire begeleiders wilden dat ze nadachten over de toekomst, hoe ze die zagen met of zonder drugs. Ik vond dit een goede aanpak omdat een open houding meer eerlijkheid van de zorgvrager krijgt, als iemand liegt over zijn proces kan je hem niet helpen.
De studenten leken over het algemeen wel blij dat we er waren, ik denk dat ze blij waren dat er eens iets ‘speciaal’ gebeurde. We hebben meegedaan met de activiteiten, zoals een stoffen olifantje maken voor ziekenhuispatiënten om vast te houden om vastgeklemde handen te voorkomen. Dit was hilarisch om te zien want ik en Anna konden er als enige vrouwen niets van. We zaten maar te prutsen en te knoeien, Steven kon het natuurlijk perfect. Ze hebben heel hard met ons gelachen, maar wij ook met ons zelf. “The girls can’t do it and the boy can!” Hilariteit alom, maar het is uiteindelijk toch gelukt om ons olifantje af te maken! De mijne was zo mooi dat ik hem “Lumpy the special elephant” heb gedoopt (zie foto hier beneden, dan zie je wel waarom).

Donderdag was er veel activiteit omdat de studenten verpleegkunde hun laatste dag hadden. De docent die er bij was vertelde dat de studenten (= de patiënten) en de leerkrachten (= stagairs) een show hadden voorbereid als afscheid en dat wij ook iets mochten brengen. Stress, stress, stress! Voor een hele groep mannen een dansje doen dat uit België moest komen. Vind ik verschrikkelijk, maar ik dacht maar bij mezelf dat het niet uitmaakte dat ik me belachelijk voelde, als zij het konden doen ik ook hoor! We hadden besloten de plopdans te doen, eerst heel hard al met onszelf zitten te lachen, maar we konden niets anders verzinnen. En uiteindelijk deden zij ook altijd van die gekke dansjes, dus paste het er nog wel mooi in. Het internet werkte niet dus we moesten het ook al zingen. Ik was super zenuwachtig vlak voor we moesten beginnen maar het was eigenlijk wel leuk om te doen. Ze verstonden niets van wat we aan het kelen waren, maar de meesten probeerden toch mee te doen. Zo niet trokken we ze mee naar het midden van de cirkel, de stagairs verpleegkunde deden ook goed mee. Applaus op het einde voor de moeite, de docent vond ons dansje geweldig vertelde ze. Zeer goed gedaan, heel hard bedankt voor de moeite, die feedback voelde wel goed. Totdat we doorhadden dat ze ons dus ook gefilmd hadden… Ik ben het nog niet op het internet tegengekomen, maar grote kans dat onze ‘show’ er ergens op staat. Och ja, het was plezant, laat ze maar lachen. Ik ben gewoon blij dat we de kans hebben gekregen dit te doen.

Deze week was erg vermoeiend met de warmte, de taalbarrière maakt het soms nog erg moeilijk maar ik ben al blij dat mijn buik het hier al wat gewoon is. Het voelt soms erg ongemakkelijk omdat we eigenlijk niet veel verpleegkundig mogen doen (dan sta je met z’n vieren te staren naar iemand die een infuus steekt), maar zo van die prachtmomenten zoals in het drug addiction center zijn dan weer super. Over het algemeen voel ik me al meer thuis, de mensen zijn zo vriendelijk! Met ons praktisch onbestaand Thais en hun vaak miniem Engels lachen we vaak om de stomme dingen die er gezegd of gedaan worden, uiteindelijk geraken we er altijd wel.
Tot de volgende! ;)