De eerste dagen

Hallo iedereen! Ik ben nu al drie dagen in Saen Suk, Chon Buri. De eerste indruk van Thailand was al geweldig! Toen we aankwamen na onze 10,5 uur durende vlucht stond Miss Rungnappa al op ons te wachten. Grote glimlach, hevig naar ons aan het zwaaien, we zagen het direct al zitten. We praatten even wat, Engels met serieus wat haar op, maar we begrepen elkaar wel. Wij waren heel blij er te zijn en zij was blij dat we er waren.
In de drie dagen dat we hier zijn is er al veel op ons afgekomen. Het verkeer is niet zo hectisch als ik gedacht had, maar meestal moeten de security-mannen van de universiteit toch wel hard lachen wanneer we proberen over te steken. Veel andere blanken hebben we hier nog niet gezien, dus we stellen niet echt een moedig voorbeeld vrees ik. We proberen het telkens toch maar opnieuw!
Ik heb wat basis woorden opgeschreven in mijn notitieboekje, maar behalve “hallo” vergat ik al de rest wanneer ik het kon gebruiken. Gelukkig spreken ze hier een beetje Engels, de rest proberen we met gebarentaal op te lossen ( Hilarisch als je bijna een varken moet nadoen om “pork” te krijgen, hé Alien ;) ). Verder hebben we gelukkig nog hulp van Kim, een Cambodjaanse student die al drie jaar les volgt in Thailand. Hij heeft ons de eerste dag meegenomen naar de uniformwinkel. In de lesgebouwen en bibliotheek moeten we namelijk ofwel een uniform ofwel een lange broek aandoen en in deze hitte is die keuze snel gemaakt. Verder toonde Kim ons de plaatsjes om te eten, de eerste avond zijn we gaan barbecueën met hem en nog wat studenten. Weeral lieten we van onze sterkste kant zien door onze stokjeskunsten, waarna een van de medestudenten al snel moet een vork en lepel kwam afgelopen. Ik heb geprobeerd met de stokjes te blijven eten, maar je krijgt er wel handkramp van hoor. Wanda, een andere Cambodjaanse jongen die hier twee jaar studeerd, zat recht tegenover mij en bleef maar vlees, vis en groenten op mijn bord smijten. Superlieve jongen, in het begin wat verlegen om Engels te praten maar dat gaat steeds vlotter en vlotter, net als bij ons. Ik weet niet hoe je zijn naam hoort te schrijven, vaak ben ik gewoon al blij dat ik de naam kan onthouden. Een ‘makkelijke’ naam zoals Wanda is dan een godsgeschenk (Eén van de dokters waar we mee op stap gaan heet Dr. Chanandchidadussadee. Zeg dat maar eens drie keer na elkaar).
Soms waren Kim en Wanda echter druk bezig met hun eigen schoolleven en moesten we zelf op ontdekkingstocht gaan. Spannend voor ons, maarHet was vaak vermoeiend om altijd maar een manier te vinden om te krijgen wat je wilt, maar ik was toch trots telkens als het ons lukte om het juiste eten in de juiste hoeveelheid te bestellen. Sommige Thaise gewoonten maakten ons wat onzeker, zoals bijvoorbeeld het feit dat ze als je een karaf drinken besteld (180 Baht voor een cocktailkaraf, dat is maar 4,6 euro!) ze terugkomen om je glazen bij te vullen wanneer ze zien dat het bijna leeg is. Het voelde voor ons erg ongemakkelijk, die arme serveerster moesten telkens maar terugkomen om iets te doen wat we evengoed zelf konden. Uiteindelijk besloten we haar gewoon maar te laten doen omdat we niet onbeleefd wilden zijn. Aanpassen is niet altijd even gemakkelijk, ook al wil je gewoon vriendelijk zijn.
Nog iets wat voor mij (en de rest van onze groep) super ‘raar’ was, was dat wanneer je de menukaart kreeg de serveerders gewoon bleven staan terwijl je aan het beslissen was. In het begin voelden we ons hierdoor opgejaagd, we snapten niet waarom ze bleven staan (1 keer stonden ze zelfs met vier obers rond ons!) en op onze vingers aan het kijken waren. Na een paar keer dit meegemaakt te hebben en gezien te hebben dat ze dat ook bij Thaise mensen deden hebben we besloten het ons niet aan te trekken en gewoon onze tijd te nemen om te kiezen.
Deze eerste paar dagen zijn we vooral bezig geweest met de directe omgeving van de universiteit te verkennen. Naar de winkel, douchen en jetlag er af slapen. Gaan eten, douchen en jetlag er af slapen. Naar de pier, douchen en jetlag eraf slapen. Sommigen onder ons (Steven, Alien en ik) hadden wat meer last van het tijdsverschil dan anderen (vooral Anna leek hier niet zoveel last van te hebben, de gelukzak!). Gelukkig was onze eenpersoonskamer een luxe toevluchtsoord, compleet met airco en eigen douche. Heaven on earth, zeg ik u.
Vandaag zijn we voor de eerste keer een beetje verder gegaan, we hadden gisterenavond eens gekeken wat er allemaal in de buurt lag en ons oog was gevallen op Wang Saen Suk Hell Garden, waar de Hel voor Boeddhisten stond afgebeeld. Kim en Wanda hadden gelukkig vrij en waren zo vriendelijk om met ons mee te gaan, zodat we eens konden zien hoe je hier vervoer regelt. We gingen na het middageten aan de kant van de weg staan en wachtten tot we een busje zagen. 20 Baht per persoon (nog niet eens een halve euro) en we waren vertrokken. Ik heb wat foto’s hiervan toegevoegd, de standbeelden waren om de kriebels van te krijgen! Er stonden bij de meesten wat uitleg in het Engels bij, je kan voor ongelofelijk veel naar de Boeddhistische Hel gaan. Voor elke zonde die er was, was er een bepaalde afstraffing. Sommige zonden zorgden ervoor dat je bijvoorbeeld een kreeften- of apenkop als hoofd kreeg om tot in de eeuwigheid mee rond te lopen. Andere standbeelden stelden eerder voor wat er met je gedaan wordt wanneer je de zonde begaat; stelen? Handen eraf gekapt! Veel vlees eten/dieren doden? Je staat nu zelf op het menu! Drugsgebruik? Grote naalden door je lijf! Lugubere taferelen…
Ik zou maar braaf zijn, wie weet hebben ze wel gelijk ;)

Tot de volgende!